De aardappel komt oorspronkelijk uit Zuid-Amerika en werden in de 16e eeuw door Spaanse ontdekkingsreizigers meegebracht naar Europa. In Zuid-Amerika werden aardappelen al duizenden jaren gegeten door de Inca’s. Het duurde nog wel even voordat de aardappel ook in Europa veel werd gegeten. De eerste planten werden in botanische tuinen geplaatst als curiositeit, niet als voedselplant.
De aardappelplant zelf is giftig en daarom dacht men lange tijd dat de knollen ook ongezond waren. Pas in 1727 werd de aardappel voor het eerst in Nederland geaccepteerd en gegeten als voedsel. Langzaam maar zeker won de aardappel aan populariteit en kreeg het de rol van volksvoedsel. Vanaf de 18e eeuw werd de voedzame aardappel in heel Europa verbouwd en is sindsdien alleen maar populairder geworden.
Door natuurlijk veredeling en selectie kennen wij inmiddels vooral de mooie ronde gele en rode knollen.
De aardappel was in Ierland sinds 1800 het voornaamste volksvoedsel, met name voor het arme bevolkingsdeel.
De hongersnood begon met een misoogst in 1845 als gevolg van de aardappelziekte Phytophthora Infestans. De schimmelziekte die zorgde dat de groene delen van de aardappelplant verwelkten en de knollen gingen rotten.
In 1846 mislukte de oogst eveneens door de aardappelziekte. In de jaren daarna stapelde de pech zich op. 1849 was misschien wel het slechtste jaar van de Ierse aardappelhongersnood, de bevolking was gedecimeerd en het land volledig bankroet. Pas in 1850 herstelden de oogsten zich weer, hoewel er nog wel lokale uitbraken waren van de aardappelziekte.
Vandaag de dag bezitten we veel kennis over deze schimmelziekte en werken aardappelveredelaars aan robuuste rassen die van zichzelf resistent of veel minder vatbaar zijn voor deze ziekte. Ook weten we inmiddels dat een ruime wisselteelt bijdraagt aan het onderdrukken van deze schimmel die lang in de bodem kan overleven.
